Dr hab. inż. Janusz Morbitzer profesor nadzw.
Wyższej Szkoły Biznesu w Dąbrowie Górniczej

Jest absolwentem krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej (kierunek: informatyka, studia ukończone z wyróżnieniem). Doktoryzował się i habilitował z zakresu nauk humanistycznych (pedagogika, specjalność: pedagogika medialna).

W latach 1985-2014 pracował w Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie (do 30 września 2014 roku na stanowisku profesora nadzwyczajnego, od roku 1991 pełnił funkcję kierownika Pracowni Technologii Nauczania, a od roku 2009 do końca września 2014 – kierownika Katedry Technologii i Mediów Edukacyjnych).

Od 1 października 2014 roku jest zatrudniony w Katedrze Pedagogiki Wyższej Szkoły Biznesu w Dąbrowie Górniczej na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

Zajmuje się szeroko pojętą tematyką edukacji informatycznej i medialnej, ze szczególnym uwzględnieniem edukacyjnych zastosowań mikrokomputerów, Internetu i innych tzw. nowych mediów. W swoich pracach koncentruje się na badaniu społecznych, cywilizacyjnych, kulturowych, psychologicznych i edukacyjnych konsekwencji rozwoju społeczeństwa informacyjnego oraz mediów i poszukiwaniu optymalnych metod ich stosowania w procesie kształcenia i samokształcenia. Ważnym elementem naukowych dociekań jest zagadnienie nowej kultury uczenia się oraz różnorodnych zagrożeń ze strony mediów elektronicznych. Od kilku lat na zaproszenie organizatorów prowadzi wykłady w ramach Uniwersytetu Otwartego przy krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej.

Jest autorem ponad 250 artykułów naukowych, 5 monografii, kilku haseł w Encyklopedii Pedagogicznej XXI wieku (m.in. społeczeństwo informacyjne, technopol, globalna wioska, informacyjny zalew) oraz redaktorem naukowym ponad 20 monografii konferencyjnych. Do najważniejszych prac należą: Edukacja wspierana komputerowo a humanistyczne wartości pedagogiki (2007), Współczesna technologia kształcenia (1997), Mikrokomputer dla nauczyciela humanisty (1994), Adaptacyjny mikrokomputerowy system kontroli wiedzy studentów (1992).

Jest organizatorem 25 sympozjów naukowych „CZŁOWIEK – MEDIA – EDUKACJA” (dawniej „Komputer w edukacji”; sympozjum organizowane corocznie, nieprzerwanie od 1991 roku). Sympozjum to należy do najważniejszych w Polsce imprez naukowych poświęconych edukacyjnym zastosowaniom komputerów, Internetu i innych narzędzi technologii informacyjnej. Sprawozdanie z ostatniego 25. jubileuszowego sympozjum jest dostępne pod adresem http://www.wsb.edu.pl/czlowiek-media-edukacja---i-dzien-25-jubileuszowego-sympozjum-naukowego,new,mg,100.html,8539.

Jest członkiem Rady ds. Informatyzacji Edukacji (organ doradczy Ministra Edukacji Narodowej, w Radzie przewodniczy Zespołowi ds. Edukacji Medialnej), Ośrodka Rozwoju Kompetencji Edukacyjnych oraz przewodniczącym Komisji Nauk Pedagogicznych krakowskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk (od marca 2015). Jest też członkiem Rady Naukowej serii wydawniczej „Nowe media i Kościół” oraz serii wydawniczej „Biblioteka Pedagogiki Mediów”. W latach 2012-2014 był członkiem Komitetu Rozwoju Edukacji Narodowej Polskiej Akademii Nauk.

W przeszłości uprawiał sport – był zawodnikiem sekcji kolarskiej KS „Cracovia”, notując na swoim koncie wiele sukcesów. W latach 1974-75 był członkiem kadry narodowej juniorów przygotowywanej do Mistrzostw Świata (zob. http://www.wsp.krakow.pl/konspekt/konspekt6/sport.html). Do dziś jazdę na rowerze (górskim) na dystansach 100-160 km traktuje jako najlepszą formę czynnego wypoczynku. O sporcie mówi, iż „ ... jest ważnym elementem holistycznego rozwoju człowieka. Warto przypomnieć znaną sentencję: W zdrowym ciele zdrowy duch. Myślę, że najważniejsze jest, by jego uprawianie, choćby nawet amatorskie, dostarczało radości i wzruszeń, zaspokajało naturalną potrzebę ruchu. Z przykrością trzeba stwierdzić, że współczesny skomercjalizowany i nastawiony na sukces za każdą cenę sport, coraz bardziej oddala się od tych ideałów. Najlepszym, choć jakże smutnym tego przykładem jest niechlubny koniec kariery jednego z najlepszych kolarzy wszech czasów Lance’a Amstronga”.

Uważa, że udało mu się zrealizować piękną maksymę życiową: „Znajdź sobie pracę, którą lubisz, a całe życie nie będziesz pracować”, co oznacza, że aktywność naukowa i dydaktyczna stała się pasją, dostarczającą wielu radości i zawodowej satysfakcji. Za osiągnięcia w tym obszarze został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2011) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2013).